Dunyanin en sorunlu duygusudur kıskançlik. Hem sevgi belirtisi hemde kavga başlatan duygudur kendisi. Birde benim gibi ota b*ka sahiplenen biriyseniz yandiniz aga.
Sevgili, dost veya aile üyelerinden biri hic farketmez o kisiyi sevmeye başladık mı o kişiyi kimsenin yanında görmek istemeyiz. O da bizi sevsin isteriz. Her şeyi bana anlatsın. Benim yanında gülsün, benim yanımda ağlasın. Ben olayim onun yaninda. Tek ben. Biraz ego'ya benziyor ama degil. Egoda kendine sevgi vardir ama kiskanclikta karşımızdaki kişiyi sevdiğimizden yapariz bunu. Bizim için gayet normal duygudur. Peki ya karşımızdaki için?
Karşımızdaki sıkılabilir. Zaten çoğu ayrilığın sebebi degil mi bu ? "Beni çok sıkıyosun, senin kıskançliklarından sıkıldım, ayrilalim."
Kankalıkta o kadar sorun olmuyor tabi bu durum
"Him demek onunlaydin"
"Evet kanka seninle de gidek oraya"
"Gidicez tabi lan mal"
*Sonuç:Gidilmedi ya da gidildi ama olay unutuldu*
Kiskanclik aslinda kaybetme korkusudur. Onu başka birine kaptırma korkusu. Ve genelde kaparlar :) Kiskanmakta gayet haklıyız çünkü ne zaman arkadaşımızı biriyle görsek ve "Olsun ya bu seferde onla takılsın" desek o seferin sonu gelmiyor ve sonunda bir bakıyorsun aranız eskisi gibi degil.
Kiskanmak kötü bir şey mi?
Bence değil. Tabi abartmamakta lazim. Yok onunla konusma yok ona yaklasma demekte olmaz. Onun hayatına müdahale etmek, sınırlar koymak pekte hoş degil. Empati kurun. Size "ona yaklasma, onunla konusma"dense siz daha çok ona yaklaşmak konusmak istemez misiniz? Kurallar çiğnenmek içindir olayı.
Herneyse. Kisaca kiskanc insanlar kötü değildir. Sizi sevdikleri için öylelerdir. Sizde biraz dayanın be sıkıya.